Ik zoek dus een baan. Liefst voor een dag of drie, zodat ik daarnaast m’n mediation-bezigheden kan ontwikkelen. Een combinatie van mijn werkervaring en de richting waarin ik verder wil lijkt me ideaal. Iets met klachten en klanten in de financiële sector bijvoorbeeld. (Dus als iemand nog iets weet?)
Dit soort functies wordt of intern, of via een uitzendbureau ingevuld. Intern ben ik niet meer, dus ben ik voor het eerst in vele jaren weer in contact met verschillende uitzendbureaus. En dat is even wennen.
Vroeger -zei de ouwe lul- liep je bij een uitzendbureau binnen en als je iets voor elkaar kon betekenen werd je voorgesteld aan een werkgever. Het bureau, de intercedent(e) kon na een intakegesprek vaak wel aangeven wat de mogelijkheden waren.
Nu gaat alles natuurlijk digitaal. En daar wringt voor mij iets. Mensen zijn namelijk analoog en niet opgebouwd uit nullen en enen. Het zijn misschien wel juist de breuken iemand definiëren. In een CV en een eventuele online ja/nee vragenlijst kun je dat niet vangen. De nuance ontbreekt.
En ik snap het ook niet. Waarom een zo onpersoonlijke benadering in een zo persoonlijke dienst? En dan ook nog voor een functie die bestaat uit persoonlijk contact met klanten die op dat moment niet tevreden zijn met je dienst. De belangen zijn dus groot, zeker bij de banken die het momenteel toch al moeilijk goed kunnen doen.
Ik zou denken dat eigenschappen als empatisch vermogen, luisteren, vertrouwen wekken hier zwaarder wegen dan ervaring in bijvoorbeeld administratie. Het eerste heb je, het tweede kun je eventueel leren. Het zijn juist die eerste eigenschappen die in een nullen-en-éénen-proces niet tevoorschijn komen. Daar is echt contact voor nodig.
Of ben ik een ouwe zeur die niet met de tijd meegaat?