Maandelijks archief: april 2014

Rock ’n Roll All Nite!

Vandaag, 10 april 2014, wordt KISS opgenomen in de Rock n Roll Hall of Fame. Veel te laat natuurlijk. Met 200 miljoen verkochte albums en dvd’s wereldwijd, 30 miljoen concertbezoekers en een geschatte opbrengst van 1 miljard aan merchandise is het een van de grootste bands ooit.

Maar voor mij telt iets anders. KISS is de reden dat ik muziek ben gaan maken. Sterker nog, mijn eerste “echte” optreden zat ik als Peter Criss achter een kinderdrumstel. Geschminkt als een mini-Catman. Echt mee te drummen terwijl Ace, Gene en Paul (Aloys Scheers, Eddie Kramer en Marco Grillo) aan het playbacken waren in de kelder van de familie Bodt waar het klassefeest gehouden werd (dat zal mooi geklonken hebben). “I was made for lovin’ you” speelden we, en “Magic Touch”. En, omdat de KISS-singletjes op waren, als toegift: “Message in a Bottle”. Van The Police, ja. Ach…

Al snel dook ik in de oudere platen. Vooral de live-albums vond ik geweldig. De opwinding en spanning spatten van het vinyl en het geschreeuw van de fans klonk door mijn jongenskamer terwijl ik m’n beste Rockstar-poses stond te doen met een oud tennisracket. (En wat was ik jaloers dat de producer van KISS Alive ook Eddie Kramer heette!)

Op een fanclubdag in, ik meen Zevenaar, werd de concertfilm KISS Live at Budokan gedraaid. Toen (het internet bestond nog niet, kindertjes) was het nog niet zo makkelijk om livebeelden van je favoriete bands te zien. Ik kende ze alleen van de slappe clipjes die bij de singles hoorden. Dit was andere koek.

Ik zag geen geschminkte mannen met kleurige kostuums die een soort disco-pop-rock maakten. Nee, dit waren 4 “larger than life” vleesgeworden stripfiguren, in zwart en zilver, die keiharde (hey, ik was 10 ofzo) hardrock speelden! Ondertussen ontplofte van alles, er werd vuur gespuugd, de gitarist speelde zo hard en snel dat er rook uit z’n gitaar kwam, de drummer steeg met drumstel en al op tijdens z’n drumsolo en het monster dat bassist was spuugde bloed…… Wow…….

Ergens op de middelbare school begon ik een beetje te pielen op een gitaar. Ik zette een plaat op en probeerde zo goed en kwaad als ik kon mee te spelen. Toen kwam ik er achter dat die nummers van KISS toch wel ingewikkeld in elkaar zaten. Wat een moeilijke rot-akkoorden! Totdat ik er achter kwam dat ze hun gitaren gewoon een half toontje lager hadden gestemd. Toen bleken het gewoon E, A en D-akkoorden te zijn die zelfs ik kon meespelen.

En wat een fijne nummers om te spelen! Vergeet “I was made for lovin’ you”! Luister naar “Detroit Rock City”, “Strutter”, “I Stole Your Love” en “God of Thunder”! Puntige rocksongs met een hoog meezinggehalte en fantastische solo’s die van Ace Frehley de held van een generatie maakten. Luister maar naar de solo van Pearl Jam’s “Alive” die regelrecht gekopieerd is van Ace z’n solo in “She”. (Ace had ‘m weer van The Doors, trouwens)

Bij een optreden in de “Unplugged” serie van MTV bleek hoe goed de nummers van KISS eigenlijk zijn. Als een liedje met enkel akoestische gitaren blijft staan, is het gewoon een goed liedje. Bij MTV Unplugged werd de basis gelegd voor de commercieel meest succesvolle periode van de band: de reünie-tour! Voor mij betekende dat de kans om mijn helden, jaren na die dag in Zevenaar, eindelijk in het echt te zien.

En natuurlijk wist ik ondertussen wel dat er gewoon een rookbommetje in die gitaar zat, dat die drummer eigenlijk niet zo goed kon drummen en al helemaal geen solo zou moeten mogen doen en dat dat monster gewoon een op geld beluste zakenman is die toevallig met muziek maken z’n geld verdient. En dat de hoeveelheid merchandise die over de fans uitgestort wordt de grens van het belachelijke allang gepasseerd was (iemand interesse in een KISS-doodskist?).

Maar het was magisch. Ik voelde me weer dat jochie. Ik heb 2 uur met een enorme grijns op m’n gezicht mijn ogen uit staan kijken. Alle bekende nummers kwamen voorbij en ook alle bommen, granaten, al het vuur, de rook en het bloed. En die andere keren dat ik ze gezien heb, was het net zo. En als ik vandaag of morgen de dvd met KISS Live at Budokan opzet, ben ik heel even weer een jaar of 10.

 

Follow your dreams

Follow your dreams.

Op een stoep in de buurt zie ik deze tekst. En ik zie hem regelmatig, want door een hernia loop ik therapeutische rondjes door de wijk waarin ik woon.
Die hernia houdt me nu toch al een maand of twee bezig. En in die twee maanden ben ik dus niet bezig met het followen van m’n dreams.

Twee maanden geleden was ik net geslaagd voor m’n mediatorexamen, sprak ik mensen, was m’n netwerk aan het benaderen, kortom; ik was volop bezig m’n droom te volgen.

Nu twee maanden en ontelbare therapeutische wandelingetjes verder, overheerst de twijfel: Wie zit er nu op mij te wachten? Valt er straks wel een behoorlijk inkomen te verdienen? En vooral: ben ik wel gezond genoeg? Heb ik wel de energie die nodig is om een eigen bedrijf te starten?

Misschien moet ik nu wel voor de “makkelijke” weg kiezen en weer voor een baas gaan werken. Desnoods parttime, zodat ik tijd voor m’n eigen plannen overhou. Maar wacht even; is dat niet de vluchtreactie die ik altijd laat zien? Weglopen als het moeilijk wordt? Of is dit gewoon verstandig?

Misschien moet ik mezelf nu de tijd gunnen om weer helemaal de oude te worden. En dan heb ik het niet alleen over de hernia. Is het wel toevallig dat die de kop opstak in de week na wat de vierde verjaardag van Maria had moeten zijn? Hoe graag ik ook vooruit wil, steeds weer word ik geconfronteerd met de naweeën van de tropenjaren die we hebben beleefd.

Aan de andere kant…. Is dit niet het perfecte moment om iets op te starten? Ik kan nu al m’n energie en tijd aan m’n eigen plannen besteden. En, ik weet toch dat ik het kan? En dat ik het leuk vind? En dan komt dat inkomen toch ook wel goed?

Twijfels. Normaal gesproken ben ik erg vóór twijfels, maar soms zou ik willen dat ik wat meer blind vertrouwen had. Of….