Deze week is het tien jaar geleden. Tien jaar geleden dat we het gesprek voerden dat geen enkele ouder ooit met de artsen van hun kind zou moeten voeren. Tien jaar geleden dat, na jaren tussen hoop en vrees, de hoop als steunpilaar wegviel, ons wankelend achterlatend. Toen we na dat gesprek bij Maria op haar kamer kwamen, bleek ze koorts gekregen te hebben, wat de onvermijdelijkheid nog eens extra benadrukte.
Tien jaar geleden dat Maria alle foto’s van ons mooie gezinnetje die naast haar bed hingen, een voor een wilde vasthouden, alsof ze de beelden nog eens goed wilde bekijken. Ze wist het. Tien jaar geleden dat loslaten een begrip met diepe betekenis werd. Tien jaar geleden ook dat we voor het laatst als compleet gezin de deuren van het ziekenhuis uitliepen. Ik herinner me nog, in de hal van het ziekenhuis, de vriendelijke blik van herkenning van de man van de koffiecorner, die omsloeg toen hij zag wie ik bij me droeg. De rit naar huis, waarvan ik me later af zou vragen hoe ik dat in hemelsnaam zonder ongelukken gedaan had.
Tien jaar geleden dat we met vrienden en familie afscheid moesten nemen. Dat vriend Ralph me wilde helpen om mijn belofte aan Maria, om een liedje voor haar te spelen, in te lossen. Dat we, na het oefenen, het liedje ook even bij Maria gespeeld hebben. Tien jaar geleden dat ik ook weer Mark moest worden in plaats van Vader van Maria.
En het raakt me meer dit jaar. Omdat het een mooi rond getal is? Ik weet het niet, maar het is wel zo. Deze en andere herinneringen spoken de laatste dagen constant door mijn hoofd en de donderwolk die deze weken altijd boven mijn hoofd hangt, is extra groot dit jaar.
Want alhoewel ik allang weer Mark ben, blijf ik voor altijd ook vader van Maria.
Wat een periode was dat, waar ik ook nog herinneringen aan heb. De meeste verdrietig, sommige mooi. Ik ben Arne maar ook de oud overbuurman.
Inderdaad veel meegemaakt in die tijd Buur. Ondanks alles overheersen bij mij toch de positieve herinneringen aan ons buurmanschap. Biertje bij?
10 jaar alweer Mark…we waren collega’s destijds en spraken elkaar geregeld waardoor ook ik de herinneringen nog heb. Vooral verdrietig maar ook bewondering voor de wijze waarop jullie spraken en schreven over de ontwikkelingen. Ook dit bericht raakt me weer in het hart. Take care! Jan
thanks Jan, ook voor je luisterend oor destijds! Hoop dat het je goed gaat.
Het gaat mij goed Mark maar daar hebben we het over als onze wegen weer eens kruisen. Ik geloof daar wel in. Groet Jan
Wat verwoord je dat bijzonder mooi, Mark, je herinneringen, je gevoelens en je “staat van zijn” in deze dagen.
En wat gaat de tijd snel, terwijl die tegelijkertijd stil is komen te staan…
Iedereen ervaart het anders, maar mij geven ronde getallen door het voortschrijden van tijd, een ander besef.
Sterkte voor jullie, Mark! 🙏
Thanks Rolf. tot snel!