Het is 2013. Ik zit met goede vriend Ralph een weekendje in een huisje in Twente om wat songs te schrijven, of in ieder geval een poging te wagen. Een van de nummers die we proberen op te nemen is “Blame”, een liedje waar ik al in de “WKZ-tijd” mee begonnen ben. Het liedje gaat over verlies en tegenslag en dat het meestal helemaal niet zo interessant, laat staan helpend is om de schuld bij iemand neer te leggen. Op zaterdag kijken we het Songfestival, ik weet eigenlijk ook niet meer waarom. Maar we waren allebei diep onder de indruk van Anouk, die toen voor Nederland meedeed.
Afgelopen weekend. Ik kijk weer naar het Songfestival. Nu met Elles. Ook een weekendje weg. In Munchen. We zijn door Vertere en FM Acoustics gevraagd om op een hifi-evenement te spelen en om daar onze eigen nummers te laten horen, die door Vertere op vinyl zijn uitgebracht. Een van de nummers die we spelen is “Blame”. We dragen het lied op aan Maria en Elles vertelt waar het over gaat. Het is muisstil in de zaal wanneer we het spelen. Elke keer weer.
Het is bizar. Dat zeggen we vaak tegen elkaar dit weekend. Wie had ooit gedacht dat we, door liedjes te schrijven over ons leven, liedjes die uit ons hart komen, hier terecht zouden komen? Dat we zoveel zulke toffe mensen leren kennen? En dat zoveel mensen geraakt worden door de muziek die we maken? Ik merk, een paar dagen later, dat het me niet goed lukt om de woorden te vinden. Er gaan ook teveel verschillende dingen door m’n hoofd. Dankbaarheid voor deze kans om ons verhaal te vertellen. Dankbaarheid voor de kans om Maria dichtbij te houden. Blijdschap om de verhalen en de humor van de mensen die ik ontmoet. Liefde voor Heleen en Lena, die mij dit zo gunnen. Voor Elles, die een extra dimensie aan onze liedjes geeft en steeds weer het juiste gevoel kan overbrengen. Trots, dat we zoiets kunnen bereiken. En verwondering, want: het is bizar.