Het is alweer september. 2014 is met z’n laatste maanden bezig. Ik moet zeggen: het jaar is me niet bepaald meegevallen. Of misschien beter gezegd: ik ben me dit jaar niet echt meegevallen.
Ik begon nog voortvarend met het behalen van het mediatorexamen in januari. Maar daarna…een hernia. Die heeft me toch een maand of 3, 4 beziggehouden. Los van de lichamelijke klachten heeft het me ook flink van het pad gebracht. De focus die ik daarvoor had, kon ik moeilijk terugvinden.
En daarna heb ik dit jaar meer “last” rondom de overlijdensdatum van Maria. Het is een jaar verder maar daarom niet een jaar “makkelijker”, zo blijkt. Het begint al in juni, als ik de laatste weken van haar leven weer herbeleef. Het werpt z’n schaduw vooruit, zeg ik dan. En dat “schaduwgevoel” raak ik dit jaar ook moeilijk kwijt. De hele zomer blijft er een donderwolkje boven m’n hoofd of in ieder geval in de buurt hangen.
Gelukkig heb ik een heeele lieve vriendin die soms beter weet wat ik nodig heb dan ik zelf. Iedereen heeft recht op z’n blinde vlek, zal ik maar zeggen. Uiteindelijk haalt zij me uit m’n cocon (zoals zij het noemt op haar blog).
En sindsdien ben ik er weer. Nog niet helemaal, maar het gaat de goeie kant op. Ik sta meer open, kan weer makkelijker gesprekken voeren, heb weer ideeën, maak weer meer écht contact.
Want dat heb ik wel over mezelf geleerd. Als ik niet lekker ga, trek ik me terug. En dat is nu net het laatste wat ik dan moet doen. Maar ja, iedereen heeft recht op z’n blinde vlek…toch?
Iets anders wat ik over mezelf geleerd heb, en waar ik me echt kapot aan erger: ik vertrouw het niet meer. En “het” kan dan van alles zijn. Als er weer eens een code rood is vanwege onweer, ga ik alvast overal de stekkers uittrekken. Voor de vakantie naar Frankrijk bedenk ik al een week tevoren wat er allemaal kapot kan gaan aan de auto. (Alles.) Als we in België over een authentieke Belgische pruts-hotseknots-begonia-weg rijden, probeer ik me te herinneren hoe dat ook alweer ging, zo’n band verwisselen.
Doodmoe wordt ik ervan.
En vroeger had ik dat helemaal niet. Ik maakte me nergens zorgen over, volgens de beste Van Vliet-traditie (familie van m’n moeders kant). Zo ken ik mezelf dus niet en, zoals gezegd, ik vind het helemaal niks.
Het één zal wel met het ander te maken hebben. Ik ga er daarom maar van uit dat ik straks weer de Van Vliet-traditie voortzet. Want…het kómt goed!
De eerste stappen in de goede richting zijn en worden gezet. Zo ben ik teamlid van Controlfreex, een samenwerkingsverband van organisatieverbeteraars (www.controlfreex.nl). En afgelopen woensdag was het eerste officiële optreden van Pine Bluff bij Your Song in Concert. En donderdag 4 september is de première van de bijbehorende videoclip. Gaat dat zien! (Op http://www.your-song.nl)
Laat dit maar het startschot vormen voor de eindsprint van 2014!