Terugblikken XS

Weer een jaar voorbij, dus weer de behoefte om terug te kijken. Nou ja, eigenlijk heb ik die behoefte helemaal niet. Ik merk dat dit jaar me niet snel genoeg voorbij kan zijn. Achter de rug. Weg ermee. En met dit jaar bedoel ik eigenlijk de lockdown waarin we zitten en die zo’n impact op ons en ook mijn leven heeft.

Zo heb ik maar twee optredens gedaan in het hele jaar; één vlak voor de eerste lockdown en de ander buiten in de zomer. En waar sommigen zo’n lockdown aangrijpen om een album (of twee) bij elkaar te schrijven en op te nemen, heb ik gemerkt dat mijn creativiteit niet echt bevorderd wordt door de kleine cirkel waarin ik me dan beweeg. Weinig gebeurd op muzikaal gebied dus.

Ook het bezoeken van optredens is er niet van gekomen. In februari nog wel naar Tyler Childers geweest (mooi!), maar daarna niets meer. En ik/we hadden nog wel wat mooie concerten op de agenda staan: Larkin Poe, Billie Eilish en Jason Isbell. Hopelijk volgend jaar.

Ook niet doorgegaan: onze geboekte vakantie naar Ibiza. Tot groot verdriet van Lena, natuurlijk. Lang getwijfeld, maar we konden er toch niet blij en onbezorgd heen gaan. En dat is toch de bedoeling van een vakantie, niet?

Wat ook niet gebeurd is dit jaar: ik ben niet ziek geworden! (afkloppen) En ook ons gezin en onze ouders zijn het jaar virusvrij doorgekomen. En de mensen in onze directe omgeving die er wel mee te maken hebben gehad, hebben dat gelukkig goed doorstaan. En dat had ook anders kunnen zijn.

Ik heb ook niet te maken gehad met financiële stress omdat mijn inkomsten als sneeuw voor de zon verdwenen als gevolg van de maatregelen. Ook heb ik me weinig tot geen zorgen hoeven maken om Lena en een eventuele leerachterstand door thuisonderwijs: ze heeft dat fantastisch en heel zelfstandig gedaan (we hebben ons dan ook vaak afgevraagd van wie ze dat heeft).

Ik wil maar zeggen: alles is relatief. Het ongemak dat ik ervaren heb dit jaar, staat in geen verhouding tot de ellende waarmee anderen te kampen hebben.

Verder heb ik vooral met veel verbazing en zo nu en dan verdriet naar de wereld gekeken dit jaar: de politici die hun verantwoordelijkheid voor de toeslagenbeerput niet willen nemen en toch gewoon weer op de kieslijst voor maart staan; een president die zijn verkiezingsnederlaag niet wil erkennen en daarmee de democratie in zijn land op het spel zet; de vele mensen die daarin meegaan; de onwil van een van de rijkste landen van de wereld om 500 kinderen uit de modder van Moira te halen; de algemene onverdraagzaamheid ten aanzien van mensen die anders denken; de virusontkenners; de klimaatontkenners; de racismeontkenners; de (al dan niet anonieme) internetbedreigers; Farmers Defence Force; de koning; volle kerken; volle winkelstraten; volle vliegvelden; nog maar eens een verbreding van de A27…

Genoeg dingen die ik, samen met 2020, achter zou willen laten. Om later op dit jaar terug te kunnen kijken als het begin van iets moois en niet alleen als een jaar waarin er zoveel niet doorging.

Iets uit dit jaar dat ik in ieder geval wel graag meeneem, is mijn favoriete plaat van 2020. En, toppunt 2020, is dat een plaat van de Britse band Haken getiteld….Virus.

Happy new year!