Terugblikken XL

Zo, de kerst overleefd en genieten van een paar rustige laatste dagen van 2019. Mooi moment om even stil te staan bij het afgelopen jaar, normaal gesproken. Toch doe ik dat niet. Wat wel door me heen gaat de afgelopen dagen, is hoeveel er voor mij, voor ons, veranderd is in het afgelopen decennium. De jaren 10, zoals ze in de media genoemd worden deze dagen.

In 2009 werkte ik nog bij de bank, nu in de zorgsector. Minder goedbetaald, maar met veel meer voldoening. We zijn 2 keer verhuisd in de afgelopen 10 jaar en van koop naar huur gegaan. We zijn getrouwd! Lena is van schattige peuter naar zelfbewuste, zelfstandige, lieve middelbare-school-puber gegroeid. En, ook niet onbelangrijk: had ik in 2009 misschien alles bij elkaar anderhalf liedje zelf geschreven, nu heb ik het mogen meemaken dat ik (samen met Elles) onze zelfgeschreven nummers in Engeland en Duitsland heb kunnen spelen.

Maar de voor altijd grootste levensgebeurtenis, die nog steeds een enorme impact op ons dagelijks leven heeft, is natuurlijk de geboorte en het overlijden van Maria. Eigenlijk stonden de eerste twee-en-een-half jaar van de jaren 10 in het teken van vechten voor en met Maria, de laatste zeven-en-een-half jaar voor het overgrote deel in het wennen aan of leren leven met ons bestaan zonder haar.

Het heeft niet zoveel zin om me af te vragen hoe ons leven er uit zou zien als Maria over 2 maanden ‘gewoon’ haar 10e verjaardag zou kunnen vieren. Toch schieten gedachten in die richting veelvuldig door mijn hoofd. Als we met z’n drietjes aan tafel zitten, bijvoorbeeld. Of op vakantie zijn. Of als Lena haar eerste middelbare school-gala heeft en in vol ornaat de trap af komt. Steeds het besef dat het anders had moeten zijn, dat het niet klopt, niet compleet is. Wanneer Heleen, samen met haar zussen, haar ouders ondersteunt in wat de laatste maanden van haar vader zullen zijn, besef ik me dat Lena er straks alleen voor staat wanneer Heleen en ik die hulp nodig hebben. Steeds dat besef: het klopt niet.

Ook zullen we nooit antwoord krijgen op de vraag of alle mooie dingen die de afgelopen 10 jaar ook gebeurd zijn, ook zonder het verlies van Maria gebeurd zouden zijn. Voor veel van die gebeurtenissen denk ik dat eigenlijk wel. Alleen is alles wel wat sneller gegaan. Als je het ergst denkbare hebt meegemaakt, is het niet meer zo eng om je baan op te zeggen. Maar bovenal ben ik trots op hoe Heleen, Lena en ik ons door dit decennium hebben geslagen, de groei die we doorgemaakt hebben en de liefde die we voor elkaar voelen. Voor de jaren 20 kan ik alleen wensen dat we hiermee doorgaan. En dat het soms allemaal wat makkelijker gaat.

Fijne, gelukkige en gezonde 20’s allemaal!