Verantwoordelijkheid nemen. Het is niet makkelijk. Het is je ook niet altijd duidelijk waar je eigen verantwoordelijkheid ligt. Soms voel je je verantwoordelijk voor iets wat helemaal niet van jou is. Andersom kan ook: je legt de verantwoordelijkheid bij een ander neer, of in ieder geval buiten jezelf, je eigen rol negerend.
In conflicten kom je dit laatste regelmatig tegen. Je ziet het al bij kinderen: “Ja maar, hij zei….” “Maar zij deed….”. Van volwassenen zou je anders verwachten. Toch?
Het geweldige succes van de Nederlandse sporters bij de Olympische Spelen in Sotchi werd deels overschaduwd door een conflict; het afzeggen van Jorrit Bergsma voor de ploegenachtervolging. In de verklaringen die Bergsma aflegde in de daaropvolgende dagen, zag je dit afschuifmechanisme in optima forma aan het werk. Hij voelde zich genaaid omdat hij als reserve niet mee mocht doen. Hij voelde zich geen onderdeel van het team en hield er dus mee op. Bovendien had hij in december al via de media moeten horen dat hij bij het team zat en daarna had hij niks meer gehoord tot in Sotchi. En nu mocht hij niet meedoen, waardoor hij geen medaille kreeg.
Ik snap best dat hij teleurgesteld is. Ik weet niet waarom hij niet mee mocht doen en dat maakt me ook niks uit. Ik denk alleen: als ik in de krant zou lezen dat ik voor een team geselecteerd ben, dan zou ik toch zelf wel contact opnemen? Vragen wat de bedoeling is? En als we dan in Sotchi zijn, en er wordt in ploegverband getraind, zou je toch vragen waar je aan toe bent? Je kunt je niet aan een team onttrekken en er later over klagen dat je er niet bijhoort.
Nog een actueel voorbeeld: John de Wolf. Je weet wel, die stoere ex-verdediger van Feyenoord. Stoere kop, stoppelbaardje, mat in de nek. Hij heeft een boek geschreven over zijn leven. Zwarte bladzijde in zijn verhaal is de “kaartaffaire”. Bij spelletjes poker (en dat gaat dan niet om kwartjes; ik herinner me dat Frank de Boer ooit eens zei een autootje voor “het vrouwtje” te hebben gewonnen tijdens een vlucht van een paar uur) bleek John vals te spelen, al doende zijn maatjes Robbie Witschge, Aaron Winter en de broertjes De Boer een flinke poot uitdraaiend. In een tv interview bij de lancering van het boek zei John dat hij er enorme spijt van had dat dit hem “was overkomen”.
Wacht effe… “was overkomen”?
Hij kon er dus eigenlijk niks aan doen? Werd-ie gedwongen? Of had-ie een black-out? Nee, ik denk dat John wel heel stoer gezegd heeft dat hij schoon schip wilde maken, “ook ten opzichte van de jongens, want die verdienen dat”, maar dat hij er nog helemaal niet klaar voor is. Zolang hij spijt heeft van iets dat hem is overkomen, heeft hij het nog niet zelf gedaan. En als de jongens verdienen dat hij schoon schip maakt, moet-ie dat, stoere vent als hij is, gewoon face to face zeggen. En niet in z’n boek.
Gisterochtend is John boos weggelopen bij Giel op 3FM. Giel wilde het over de kaartaffaire hebben, maar John niet.
Verantwoordelijkheid nemen. Het is niet makkelijk.