From hero to zero

Juni 1988. De stad stond op z’n kop. Oranje had zojuist de finale van het EK bereikt door gastland (West) Duitsland te verslaan. Jaren opgekropte frustratie kwam los, van de oorlog tot de verloren WK finale in 1974. Een van Arnhems zwervers, we noemden hem de Rode Bochel, was ook blij. “Freddy Heineken is oké!” riep hij. En: “Marco van Basten is een held!”

We waren het roerend eens.

Afgelopen week was Marco van Basten niet meer een held. Hij dacht even lollig te zijn door “Sieg Heil” te roepen na een interview met een Duitse trainer. Juist in een week waarin de voetbalwereld een statement tegen racisme maakte. Zoals dat heet: Twitter ontplofte, de misser van Marco ging viral. Hij moest van de buis af, ontslagen worden door Fox want voor dit soort pannenkoeken was geen plaats. Weg met die man.

From hero to zero.

Ik heb het al eerder gehad over vertrouwen, of het gebrek er aan. Het vertrouwen dat mensen niet gelijk iets heel ergs bedoelen als ze iets zeggen dat als heel erg opgevat kan worden. Het vertrouwen dat iets ook een ongelukkig misverstand kan zijn in plaats van boze opzet.

Na de Misser van Marco dacht ik ook na over vergeving. Wat mij betreft een prachtig idee dat mensen een tweede kans gunt. Of misschien wel een derde. Ons rechtssysteem is er mede op gebaseerd. Vaak wordt het vergeven van iemand als een zwaktebod gezien, terwijl ik juist denk dat het enorm krachtig is wanneer je iemand oprecht kan vergeven voor een gemaakte fout.

Het zou fijn zijn wanneer we elkaar wat vaker zouden vergeven voor fouten, blunders of missers die we nu eenmaal allemaal maken. Fijn voor de ander maar ook zeker voor onszelf. Want:

To forgive is to set a prisoner free and discover that the prisoner was you. (Lewis B. Smedes)

En als ik aan de Misser van Marco denk, denk ik toch vooral aan deze. En het spijt me, maar ik weet niet of ik hem daar al voor kan vergeven…