Categoriearchief: mediation

From hero to zero

Juni 1988. De stad stond op z’n kop. Oranje had zojuist de finale van het EK bereikt door gastland (West) Duitsland te verslaan. Jaren opgekropte frustratie kwam los, van de oorlog tot de verloren WK finale in 1974. Een van Arnhems zwervers, we noemden hem de Rode Bochel, was ook blij. “Freddy Heineken is oké!” riep hij. En: “Marco van Basten is een held!”

We waren het roerend eens.

Afgelopen week was Marco van Basten niet meer een held. Hij dacht even lollig te zijn door “Sieg Heil” te roepen na een interview met een Duitse trainer. Juist in een week waarin de voetbalwereld een statement tegen racisme maakte. Zoals dat heet: Twitter ontplofte, de misser van Marco ging viral. Hij moest van de buis af, ontslagen worden door Fox want voor dit soort pannenkoeken was geen plaats. Weg met die man.

From hero to zero.

Ik heb het al eerder gehad over vertrouwen, of het gebrek er aan. Het vertrouwen dat mensen niet gelijk iets heel ergs bedoelen als ze iets zeggen dat als heel erg opgevat kan worden. Het vertrouwen dat iets ook een ongelukkig misverstand kan zijn in plaats van boze opzet.

Na de Misser van Marco dacht ik ook na over vergeving. Wat mij betreft een prachtig idee dat mensen een tweede kans gunt. Of misschien wel een derde. Ons rechtssysteem is er mede op gebaseerd. Vaak wordt het vergeven van iemand als een zwaktebod gezien, terwijl ik juist denk dat het enorm krachtig is wanneer je iemand oprecht kan vergeven voor een gemaakte fout.

Het zou fijn zijn wanneer we elkaar wat vaker zouden vergeven voor fouten, blunders of missers die we nu eenmaal allemaal maken. Fijn voor de ander maar ook zeker voor onszelf. Want:

To forgive is to set a prisoner free and discover that the prisoner was you. (Lewis B. Smedes)

En als ik aan de Misser van Marco denk, denk ik toch vooral aan deze. En het spijt me, maar ik weet niet of ik hem daar al voor kan vergeven…

The Freeze

De laatste tijd luister ik regelmatig podcasts. Tijdens het sporten, zodat ik het motto “een gezonde geest in een gezond lichaam” aan beide kanten aanpak. Soort van.

Onlangs heb ik kennis gemaakt met de Amerikaanse punkband The Freeze. Volgens Rob -een van de oprichters- een 4e rangs punkbandje, opgericht in de jaren 80. Rob is halverwege de jaren 80 uit de band gestapt en is nu leraar. Zijn beste vriend van vroeger, Cliff, is nog steeds de zanger van The Freeze.

The Freeze wil een verzamel-CD uitbrengen en vraagt Rob om de ‘liner notes’, de teksten in het boekje, te schrijven. Nu is een van de nummers op de CD hun debuutsingle “I hate tourists”, een nummer waarvoor Rob, ondertussen vader van 2 dochters, zich inmiddels kapot schaamt vanwege de nogal vrouwonvriendelijke tekst. Hij twijfelt of hij wel mee wil werken aan de teksten bij de CD en besluit Cliff op te zoeken. De discussie die ontstaat is een actuele: hoe bezie je de geschiedenis in het licht van nu? En wat zou je er mee moeten doen?

Hier kun je de podcast luisteren, dus ik zal er niet te veel over zeggen. Maar ik vind het een interessante en moeilijke afweging. Is het terecht om muziek, kunst, uit een andere tijd te beoordelen naar de huidige culturele maatstaven? De helft van de rockbands uit de jaren 70 kan wel inpakken dan, qua vrouwonvriendelijkheid. Of is het een kwestie van dichterlijke vrijheid? En moet je teksten in een nummer meer vergelijken met een roman? Net zoals Stephen King ook niet verantwoordelijk wordt gehouden voor alle moord en doodslag in zijn boeken?

Of houden bijvoorbeeld vrouwonvriendelijke teksten juist een wereldbeeld in stand dat vrouwen objectiveert en is het daarom terecht dat rappers als Boef hierop aangesproken worden? Moet je onderscheid maken tussen de kunst en de (gedragingen van de) artiest zelf? (de helft van de bands uit de jaren 70…) En als die artiest dan de fout in gaat, wat zegt dat dan over zijn of haar muziek? Is Thriller nu we (denken te) weten dat Michael een viespeuk was nu geen fantastisch album meer?

En hoe ver mag of moet je dan gaan om te laten zien dat je je, als maatschappij, als mens, bewust bent van de context waarin die muziek of kunst gemaakt is? Michael Jackson wordt nog steeds gedraaid, R. Kelly is van Spotify gehaald. House of Cards is nog te zien, maar het laatste seizoen is opnieuw opgenomen om Kevin Spacey eruit te laten. De Cosby-show is nergens te bekennen.

En deze discussie houdt niet op bij individuele artiesten. Herhalingen van “The Dukes of Hazzard” zijn door een Amerikaanse zender gestopt vanwege het vertonen van de ‘Confederate Flag’. De term “Gouden Eeuw” wordt door het Amsterdam Museum niet meer gebruikt, omdat deze periode niet voor iedereen ‘goud’ was.

Ondertussen is het Zwarte Piet-seizoen in volle gang, dit jaar spannender dan ooit. De tijd van met elkaar praten lijkt voorbij, om over luisteren maar te zwijgen. En ik denk dat zowel pro- als anti-Pieten iets kunnen leren van de reactie van de dochter van de bassist van The Freeze die het nummer uiteindelijk (ondanks pogingen van haar vader om dat te voorkomen) toch hoort: aan de ene kant volledig ongepast in deze tijd, maar ook speels en ‘fun’. “I don’t take it seriously. It’s a good song”. Om vervolgens vast te stellen dat ze er ook op die manier naar kan kijken, omdat zij zowel de context waarin het nummer ontstaan is als de schrijver ervan kent. Iemand zonder die kennis zou zich zomaar wel aangevallen of bedreigd kunnen voelen.

Het begint dus bij luisteren. Bij interesse in de ‘andere’ kant. Om elkaars context, elkaars verhaal te leren kennen. En dan komt het wel goed.

The Freeze bestaat trouwens nog steeds en heeft dit jaar weer een nieuwe plaat uitgebracht; ‘Calling all Creatures’.


I always win the game I play

Toen ik in 2008 nog werkte als beleggingsadviseur heb ik vaak gezegd dat het voor een belegger dan wel hele slechte tijden waren, maar voor een beleggingsadviseur (zonder beleggingen) hele mooie. Want heel interessant. May you live in interesting times. Nou, dat wou wel.
En nu, als mediator (nou ja, niet meer geregistreerd, maar laten we zeggen als iemand in de conflicthanteerdelarij) zijn het ook weer interessante tijden. Fitties al over the place!
Bridget vs Gordon, Sylvana vs Zwarte piet, Facebook vs Sylvana, Rutte vs alles wat niet normaal is, Trump vs de wereld en deze week weer opgelaaid: Wilders vs Pechtold.
Want Geert had Photoshop ontdekt en het leek hem wel geinig om het hoofd van Pechtold in een pro-sharia demonstratie te shoppen. En het resultaat op Twitter te delen. Pechtold vond het niet zo grappig, en Jesse ook niet en Lodewijk steunde Alexander ook en zo had iedereen het toch weer over het geintje van Geert.
Niet over wat hij er eigenlijk mee had willen zeggen -wilde hij er iets mee zeggen?- of welk punt hij wilde maken. Het gaat over dat het niet kan dat een parlementariër nepnieuws, nepfoto’s, verspreidt over een andere parlementariër. En dat klopt ook. Het niveau waarop Wilders politiek meent te moeten bedrijven is van een ongekende triestheid. En net als met Trump, hoe lager hij gaat, des te beter hij het doet in de peilingen. En ik kan me heel goed voorstellen dat Pechtold dit niet onbeantwoord kan laten, wanneer hij op deze wijze persoonlijk aangevallen wordt. Maar toch bedacht ik me, toen ik het allemaal las en hoorde: het moet anders.
Ten eerste: dit werkt niet. Pechtold zei het bij Humberto Tan zelf: al 10 jaar strijd ik tegen die man. Waarop nota bene Martin Gaus iets verstandigs zei: misschien moet je het dan eens anders gaan doen.
En daar heeft hij gelijk in. De fout die Pechtold, Jesse, Lodewijk en ook Rutte maken is dat ze het spel van Geert spelen. En daar is Geert de allerbeste in. Dat win je niet.
Mijn mediation goeroe Dominique zei altijd: “I always win the game I play”. Ze bedoelt hiermee dat in conflicten je na verloop van tijd vaak alleen maar bezig bent de ander met gelijke munt terug te betalen.  Gelooft hij mij niet, dan noem ik hem een leugenaar. Accepteert hij mij niet, stoot ik hem af. Zo ontstaat een soort touwtrekwedstrijd, waarbij uiteindelijk toch de sterkste zal winnen. En in dit geval is dat Geert. De enige manier om hieruit te raken is je eigen spel te spelen. Dan win je altijd.
En ten tweede: wat zou het tof zijn wanneer politici, die allemaal zeggen te hopen op een inhoudelijke, nette campagne, zich ook niet laten verleiden tot het spelletje van Geert. Niet proberen om de headlines van morgen te halen, maar om de inhoud van volgende week te bepalen. Want ook Pechtold, Jesse, Lodewijk en Rutte hebben de verantwoordelijkheid om het politieke debat weer inhoud te geven. En wanneer we ons allemaal zorgen maken over de kracht van onze democratie, moet er ook een tegengeluid klinken. Het kan niet zijn dat een lijsttrekker -zonder plan, zonder oplossingen en zonder partij- zonder met de media te willen praten toch bepaalt waarover het in de media gaat. Dus hierbij een advies aan Pechtold, Jesse, Lodewijk en al die anderen: speel je eigen spel! Dan win je altijd! Misschien niet morgen, misschien ook niet op 15 maart, maar uiteindelijk zeker.

Life happens

life

 

Zeg dat wel, John.

Bijna twee jaar geleden was ik trots als een aap met 7 staarten: ik was Mfn Registermediator geworden! Als zelfstandig mediator zou ik een nieuwe start maken, op m’n eigen manier, want: ik mocht het zelf weten.

Het is een klein beetje anders gelopen.

Het slechte nieuws: Ik ben geen “officiële” mediator geworden. Heb in die bijna twee jaar geen mediation gedaan. Ja, een keer een oriënterend gesprek gehad, maar dat is verder niks geworden. Een andere keer zag de client er van af omdat ik iets over KISS geschreven had en dat niet paste bij haar geloof. Tja. Plannetje mislukt? Nee, want er is ook goed nieuws:

Na een korte terugkeer op het oude ING-nest (het waren twee fantastische weken) werk ik sinds april 2015 met veel plezier bij Zorgbelang Gelderland|Utrecht als Vertrouwenspersoon. Hier ondersteun ik mensen die een conflict of probleem met hun (jeugd)zorg hebben en hier niet helemaal zelf uitkomen. Geen mediation, want ik ben enorm partijdig voor mijn client, maar ik kan er heel veel van mijn “mediator-skills” in kwijt. Zonder de mediator-opleiding had ik dit werk nooit kunnen gaan doen (al was het maar omdat het eerste contact via een mede-cursist tot stand kwam). Zoals gezegd, het bevalt me goed. En dat is wederzijds; per januari 2017 heb ik daar een vast contract. Het voelt al zo vertrouwd dat het soms moeilijk voorstelbaar is dat ik er pas anderhalf jaar werk. Ik realiseer me dat het bijzonder is om op deze leeftijd zo’n loopbaan-switch te maken en ik ben enorm blij met de kans die ik gekregen heb.

Over kansen gesproken: eind 2014 werd ik gebeld door ene Elles. Of ik gitaar wilde spelen in haar band. Een telefoontje met gevolgen, want hieruit is een vruchtbare en vooral fijne samenwerking ontstaan die al veel mooie liedjes heeft opgeleverd. Voor het eerst in mijn toch al bijna 40-jarig bestaan als “muzikant” blijk ik ook liedjes te kunnen schrijven. Soms het hele liedje, soms de melodie of een stuk tekst. Zoals deze:

En die samenwerking (eigenlijk een veel te zakelijke term voor onze vriend- annex partners-in-crime-schap) met Elles Springs heeft me dingen gebracht die ik een paar jaar terug niet voor mogelijk had gehouden. Het maken van een clip zoals die hierboven, bijvoorbeeld. Of over je eigen muziek praten op Omroep Gelderland. Onze eigen muziek spelen in Veronica’s Countdown Café! Zelfs voor het eerst als sessiemuzikant ingehuurd om wat slide te spelen op een album van een singer-songwriter. En straks, als voorlopig hoogtepunt: Op 20 november presenteert Elles haar nieuwe cd, waaraan ook ik heb mogen meeschrijven en vooral meespelen. En ik kan alvast verklappen: het is zo mooi geworden! Alweer trots als een aap met 7 staarten!

En zo kan het gebeuren dat ik, na twee jaar ingeschreven te hebben gestaan als mediator, me nu uitschrijf uit het mediator-register. Maar, niet getreurd: ik word lid van een nieuwe club!

buma

 

 

Leve de Twijfel!

In de nasleep rond de aanslagen op de redactie van Charlie Hebdo in januari werden we overspoeld door deskundigen, meningen en standpunten. Ik moet zeggen dat er weinig uitspraken gedaan zijn die me echt zijn bijgebleven. Een uitzondering is “good old” Aad van den Heuvel, die in dwdd een pleidooi hield voor de Twijfel. En inderdaad, twijfel is de grote afwezige in het ontstane debat. Iedereen weet vooral heel veel zeker.

En dat is jammer. Het is natuurlijk goed om een overtuiging te hebben en een mening. Graag zelfs! Maar waar niet getwijfeld wordt, worden geen vragen gesteld. En zonder vragen te stellen krijg je niet de antwoorden waar we allemaal naar op zoek zijn.

Een gebrek aan twijfel leidt tot een starre perceptie. Dit verklaart misschien ook het cynisme en de hautain waarmee steunbetuigingen be- en veroordeeld worden. Natuurlijk is het een vreemd gezicht wanneer een Russische regeringsfunctionaris voorop loopt bij een demonstratie voor de vrijheid van meningsuiting. Maar om nu deze blijk van wereldwijde saamhorigheid hiermee af te serveren als hypocriet is te makkelijk. Net zoals het te makkelijk is om de 2,7 miljoen nieuwe afnemers van het blad Charlie Hebdo in de hoek te zetten als ramptoeristen, omdat ze daarvoor nooit een Charlie kochten of er zelfs maar van gehoord hadden. Alsof je niet boos mag worden als je bijna omver wordt gereden door een auto die door rood rijdt, omdat je zelf ook wel eens door rood fietst.

Bij conflicten zie je het zelfde beeld. Partijen weten heel veel zeker, ook hoe de ander denkt en waarom hij dingen doet. Pas als er ruimte is voor twijfel worden vragen gesteld en kan een gezamenlijk belang naar voren komen.

Het communiceert ook wel lekker hoor, dingen zeker weten. En twijfel of nuance komt een stuk minder fijn binnen. Een van de redenen waarom ik nooit als zelfstandig beleggingsadviseur ben begonnen is, dat ik de eerste zou zijn om mijn eigen adviezen in twijfel te trekken. Het kan altijd anders gaan dan je verwacht. En dat willen klanten niet horen. Terwijl ze dat eigenlijk nou juist wel zouden moeten horen. Want niemand heeft de wijsheid in pacht.

Het wordt tijd dat we de Twijfel zelf het voordeel van de twijfel gunnen. En daarom denk ik erover om een partij op te richten: de Partij van de Twijfel. Doe je mee? Je hoeft niet gelijk te beslissen hoor, denk er rustig even over na!

Question-everything