Één van de leukste programma’s op de Nederlandse televisie is “24 uur met..”. Dit seizoen voor het eerst gepresenteerd door Theo Maassen. De afgelopen week was het programma onderwerp van veel tweets en posts naar aanleiding van de aflevering met Victoria Koblenko.
Zoals ik het begrijp, vonden veel mensen dat Koblenko nogal aan het flirten was geweest. Daarbij werd Maassen als een soort weerloos slachtoffer (of zo je wilt een z’n lul achterna lopende huisvader) afgeschilderd. De werkelijke dynamiek in zo’n ruimte is echter niet te vangen op basis van een gemonteerde uitzending waar 24 uur tot 1 is teruggebracht.
Het werd interessant toen Maassen z’n “conclusies” over Koblenko vertelde. Hij verwoordde eigenlijk precies wat ik dacht: ze probeert zoveel mogelijk mee te maken, alleen is nog niet duidelijk wat ze er nu precies mee wil gaan doen. Meemaken om het meemaken. Maassen noemde het meemaakslet. Dat viel niet goed, waarop Koblenko zich 10 minuten in de badkamer verstopte.
Ik denk wel dat Maassen een punt heeft. Toen ze uiteindelijk wat dieper inging op haar ambitie als actrice (Maassen zag die ambitie niet) zei ze zoiets als: het maakt me niet zoveel uit hoe die rol eruit ziet, als het een leuk team is en een mooi project, vind ik dat veel belangrijker. Daarmee het gelijk van Maassen bewijzend, zonder het zelf overigens door te hebben.
Veel boeiender was echter de uitzending van een week eerder, met filosoof en Denker des Vaderlands René Gude. Het werd een prachtige ontmoeting tussen twee in elkaar geïnteresseerde mensen. Al snel werd besloten dat, als Denker des Vaderlands, Gude de kijkers thuis toch wel wat tips zou moeten kunnen geven. Al pratende ontstond een mooi lijstje, dat ik nu niet zal herhalen. Kijk zelf maar.
Één wil ik er wel uithalen. Gude zet vraagtekens bij de continue drang naar innovatie. Vernieuwen is geen doel op zich, verbeteren wel. In dat kader kwam hij met de quote: Everybody wants to build, nobody wants to do maintenance. Er schuilt een gevaar in het almaar focussen op het nieuwe. Voor dat je het weet zit je iets te bouwen wat er al lang is. De voortdurende terugval door vergeten.
Hierin zie ik ook een parallel met de meemaakslet uit de uitzending met Koblenko. Door steeds maar op zoek te gaan naar nieuwe ervaringen, ontstaat het gevaar dat eerdere ervaringen niet op waarde geschat worden. Dus niet altijd doorjakkeren. Af en toe even stil staan. Even ruimte voor reflectie. Stilstand is lang niet altijd achteruitgang. Veel problemen kunnen voorkomen worden als regelmatig even nagedacht wordt waar we nou eigenlijk mee bezig zijn. Of we nog steeds de dingen doen die we willen, op een manier die bij ons past. Een periodieke “24 uur met jezelf”.
Gude hield overigens nog een prachtig pleidooi voor Mediation. Toegegeven, hij had het ergens anders over, maar ik vind het volledig van toepassing zijn op mediation. Het ging over de vraag of hij in het hiernamaals gelooft. Dat doet hij niet. Hij weet dat natuurlijk niet zeker, maar hij wil zijn aandacht vooral aan het hiernumaals geven. Hij vindt het ook flauw om te zeggen dat wij een hogere autoriteit nodig hebben om er samen uit te komen. Hij stelt zich niet voor dat, als wij lopen te kissebissen, er een hogere autoriteit met Het Woord komt dat ons tot rust brengt. Dit getuigt volgens hem van te weinig vertrouwen in mensen. We komen er toch wel uit?
Hiermee heeft hij ook een van de grondbeginselen van Mediation te pakken. Er samen uitkomen. Zelf over een oplossing beslissen. Een oplossing die voor alle partijen werkt. Zelfstandigheid en verantwoordelijkheid. Een prachtig principe, vind ik.