Toen ik in 2008 nog werkte als beleggingsadviseur heb ik vaak gezegd dat het voor een belegger dan wel hele slechte tijden waren, maar voor een beleggingsadviseur (zonder beleggingen) hele mooie. Want heel interessant. May you live in interesting times. Nou, dat wou wel.
En nu, als mediator (nou ja, niet meer geregistreerd, maar laten we zeggen als iemand in de conflicthanteerdelarij) zijn het ook weer interessante tijden. Fitties al over the place!
Bridget vs Gordon, Sylvana vs Zwarte piet, Facebook vs Sylvana, Rutte vs alles wat niet normaal is, Trump vs de wereld en deze week weer opgelaaid: Wilders vs Pechtold.
Want Geert had Photoshop ontdekt en het leek hem wel geinig om het hoofd van Pechtold in een pro-sharia demonstratie te shoppen. En het resultaat op Twitter te delen. Pechtold vond het niet zo grappig, en Jesse ook niet en Lodewijk steunde Alexander ook en zo had iedereen het toch weer over het geintje van Geert.
Niet over wat hij er eigenlijk mee had willen zeggen -wilde hij er iets mee zeggen?- of welk punt hij wilde maken. Het gaat over dat het niet kan dat een parlementariër nepnieuws, nepfoto’s, verspreidt over een andere parlementariër. En dat klopt ook. Het niveau waarop Wilders politiek meent te moeten bedrijven is van een ongekende triestheid. En net als met Trump, hoe lager hij gaat, des te beter hij het doet in de peilingen. En ik kan me heel goed voorstellen dat Pechtold dit niet onbeantwoord kan laten, wanneer hij op deze wijze persoonlijk aangevallen wordt. Maar toch bedacht ik me, toen ik het allemaal las en hoorde: het moet anders.
Ten eerste: dit werkt niet. Pechtold zei het bij Humberto Tan zelf: al 10 jaar strijd ik tegen die man. Waarop nota bene Martin Gaus iets verstandigs zei: misschien moet je het dan eens anders gaan doen.
En daar heeft hij gelijk in. De fout die Pechtold, Jesse, Lodewijk en ook Rutte maken is dat ze het spel van Geert spelen. En daar is Geert de allerbeste in. Dat win je niet.
Mijn mediation goeroe Dominique zei altijd: “I always win the game I play”. Ze bedoelt hiermee dat in conflicten je na verloop van tijd vaak alleen maar bezig bent de ander met gelijke munt terug te betalen. Gelooft hij mij niet, dan noem ik hem een leugenaar. Accepteert hij mij niet, stoot ik hem af. Zo ontstaat een soort touwtrekwedstrijd, waarbij uiteindelijk toch de sterkste zal winnen. En in dit geval is dat Geert. De enige manier om hieruit te raken is je eigen spel te spelen. Dan win je altijd.
En ten tweede: wat zou het tof zijn wanneer politici, die allemaal zeggen te hopen op een inhoudelijke, nette campagne, zich ook niet laten verleiden tot het spelletje van Geert. Niet proberen om de headlines van morgen te halen, maar om de inhoud van volgende week te bepalen. Want ook Pechtold, Jesse, Lodewijk en Rutte hebben de verantwoordelijkheid om het politieke debat weer inhoud te geven. En wanneer we ons allemaal zorgen maken over de kracht van onze democratie, moet er ook een tegengeluid klinken. Het kan niet zijn dat een lijsttrekker -zonder plan, zonder oplossingen en zonder partij- zonder met de media te willen praten toch bepaalt waarover het in de media gaat. Dus hierbij een advies aan Pechtold, Jesse, Lodewijk en al die anderen: speel je eigen spel! Dan win je altijd! Misschien niet morgen, misschien ook niet op 15 maart, maar uiteindelijk zeker.