Zo. Weer een jaar voorbij. Zal wel komen omdat ik ouder word, maar de jaren gaan steeds sneller. Het blijft een uitdaging om af en toe stil te staan: waar ben ik mee bezig? Gaat het goed? Hoe gaat het met me?
Eigenlijk is dat een van de moeilijkste vragen en tegelijk vaak zo makkelijk beantwoord: “Hoe gaat het met je?” “Goed hoor, mag niet klagen!” (de stomste dooddoener ooit: mag niet klagen. Tuurlijk mag dat. Je schiet er niet zoveel mee op, maar het kan wel lekker opluchten. Maak er alleen geen gewoonte van.)
Maar hoe gaat het nou echt met me? Dat is vaak ook voor mijzelf, juist voor mijzelf, een moeilijke. In het najaar was ik al een tijdje niet helemaal oké. Moe, geen energie, het gevoel dat alles teveel was. Heel lang heb ik gedacht dat het met een paar avondjes vroeg naar bed wel verholpen zou zijn. Niet dus. Pas toen een paar lieve, goede vrienden geen genoegen namen met “goed hoor, mag niet klagen” viel het kwartje en zag ik hoe het met me ging.
De afgelopen anderhalf jaar zijn er zoooveel goede dingen in ons leven gebeurd: nieuw fijn werk, nieuw fijn huis, veel nieuwe mooie muziek gemaakt en een prachtig trouwfeest. In het najaar vond ook Heleen haar nieuwe weg als kraamverzorgster in opleiding, ik kreeg een vast contract bij Zorgbelang en de cd van Elles waar ik met zoveel plezier en passie aan meegewerkt heb was af. En toen… was het verdriet om Maria weer aan de beurt. Zoals mensen pas ziek worden in de vakantie, heb ik kennelijk mijn verdriet even opzijgezet om maar door te kunnen gaan. Pas toen er dingen “klaar” waren, was er weer ruimte. En verdriet pakt die ruimte vroeg of laat toch.
Het mooie is: toen ik wist hoe het met me ging, ging het gelijk beter. Of zoals me geleerd is bij de mediationopleiding: wat er mag zijn verdwijnt; wat er niet mag zijn blijft.
Dus. Een nieuw jaar. En weer verder. Maar hopelijk ook af en toe stil staan.
