The Promise

2013 zou voor mij het jaar worden waarin ik mezelf opnieuw zou uitvinden. Na ruim 2 jaar vooral “vader van Maria” te zijn geweest moest ik weer Mark worden. Ik was weg bij de ING en wilde mezelf de rust gunnen om na  te denken. Hoe nu verder? Dat was de vraag.

En aan de ene kant is het geweldig om op je 43e na te mogen, nee, móeten denken over wat je wil worden, later als je groot bent. Maar het is ook doodeng. Weg is de gouden kooi die ING was. Met alle (schijn)zekerheden van dien. Daarvoor in de plaats komen vooral vragen: Wat kan ik eigenlijk? Wie zit er nou op een 40-plusser te wachten die er twee jaar uit is geweest? En vooral: wat wíl ik dan?

Ik moet zeggen: het kostte me moeite om los te komen van de ING en het financiële wereldje. Begin dit jaar hield ik nog trouw de beurs in het oog om vooral op de hoogte te blijven. Zo blijkt maar weer dat het moeite kost om met echt een frisse blik naar jezelf en je situatie te kijken. Je loopt nu eenmaal makkelijker rechtdoor.

Een sollicitatie bij een soort “boiler room” (www.afm.nl/nl/consumenten/risico/boilerrooms.aspx) deed mijn aspiraties in de financiële sector de das om. Ik besefte dat ik niet meer naar de wereld wil kijken in termen van dollars, euro’s of percentages, ik wil op zoek naar een ander soort rendement.

Eind mei had ik m’n richting gevonden; ik word mediator. En na een korte maar erg intensieve en goede opleiding en m’n eerste, wankele stapjes (waar dit er ook weer een van is) naar een eigen praktijk groeit mijn overtuiging. Ik kan dit en het gaat me lukken.

Het mooie is: ik mag het nu zelf weten! Mijn product, dat ben ik zelf. Als ik, zoals op dit blog, een stuk wil schrijven over muziek, dan mag dat. Want dat hoort bij me en dus zegt het vast ook iets over mij als mediator. Tegelijkertijd voel ik me daardoor ook aan mezelf verplicht om heel bewust mijn richting te bepalen en m’n keuzes te maken. Handelen vanuit mijn eigen overtuiging. Niet altijd de makkelijkste weg, maar wel de meest interessante. Met de meest belofte. Mijn weg.

Van de week keek ik naar de documentaire “The Promise” (www.imdb.com/title/tt1721693/). Het beschrijft de totstandkoming van een van de mooiste albums van Bruce Springsteen: Darkness on the Edge of Town. Een plaat en docu die veel in mij raken, omdat ze over mij lijken te gaan. Zelfbeschikking. Kiezen voor jezelf. Terug naar de kern. Vasthoudend. Vrijheid; niet te verwarren met vrijblijvendheid. Allemaal begrippen uit de documentaire die uit mijn leven gegrepen lijken. En, misschien wel de meest treffende:  Dingen kunnen je overkomen maar ook een nieuwe beweging in gang zetten.

En dat is, als ik er over nadenk (en dat doe ik), ook de kern van mijn bestaan(srecht) als mediator: Mensen in staat te stellen om een nieuwe beweging in gang te zetten vanuit een situatie waar ze niet voor gekozen hebben. Ze -vaak in moeilijke situaties- keuzes laten herkennen en hun zelfbeschikking terug laten vinden.

In de woorden van Bruce: “Losing your illusions while holding on to a sense of possibilities”.

En die possibilities, daar gaan we voor. Allemaal en iedereen!
Hierbij roep ik 2014 uit tot het jaar van “The Promise”!