Wow. Wat was dat goed. En lekker. Overrompelend. Strak. Vet.
Queens of the Stone Age in Ziggo Dome, op een gewone doordeweekse dinsdag. Zomaar, een cadeautje van goede (muziek)vriend Joost. Wat een cadeau. Één van de beste concerten die ik ooit gezien heb, van zo ongeveer de beste rockband van dit moment.
Als vanzelf komt de vraag bij me op: wat zijn dan die beste concerten die ik gezien heb?
En als ik dan daar over ga nadenken realiseer ik me dat ik al best veel gezien heb. En dat het moeilijk is om een keuze te maken. Want er zijn ook veel concerten waarvan de blijdschap om het meegemaakt te hebben de daadwerkelijke indruk die het concert zelf gemaakt heeft overheerst. Dat geldt bijvoorbeeld voor Willie Nelson in de Melkweg. De oude outlaw met versleten gitaar en een verrassingsoptreden van Snoop Dogg. Maar echt heel goed was het eigenlijk niet. Of Van Halen, op de geboortegrond van de broertjes. Geweldig om eens te zien, vooral het gemak waarmee Eddie de ene na de andere onmogelijke noot uit z’n gitaar perst. Alsof het niks is. Maar als geheel…
Of Allison Kraus en Robert Plant. Ja, Robert Plant. De man die met Led Zeppelin de rockmuziek veranderd heeft. Bijna iedere band die ik leuk vind, zou er niet in die vorm zijn zonder Led Zep. Geweldige plaat gemaakt met Allison Kraus ook. Maar, zoals een van de Kroese-jongens het treffend verwoordde: “het was meer mooi dan dat het goed was”. Er was echt niks op aan te merken, maar er miste een…vonk? Een beetje rock ’n roll misschien..
Nee, er is een soort “buitencategorie” van optredens. Concerten waarbij alles klopt, band en publiek boven zichzelf uitstijgen, de magie van muziek in de lucht hangt. Hier mijn ervaringen tot nu toe:
B.B. King
Misschien wel het eerste concert waar ik naar toe ging. Het was ergens halverwege de jaren 80 denk ik. In de Matenhal, de Apeldoornse variant van de Rijnhal. Arnhemmers weten het dan wel. Nul sfeer en een beroerd geluid. Maar B.B. had binnen twee noten de grote onpersoonlijke sporthal omgetoverd tot een kleine nachtclub. Het voorprogramma was ook geweldig. Champion Jack Dupree. Kereltje van een jaar of 90, echt een ouwe bluesheld. Was ook erg onder de indruk van zijn vermogen om in een optreden van een half uurtje 2 Grolsch-beugels weg te tikken.
Prince
Op een zondagmiddag in juni 1987. Daar gingen we dan, Arjan (toen nog) van Veelen en ik. Donderdagavond in Bubbles besloten om te gaan en zondagmiddag al in de trein naar Rotterdam. Geen idee wat ons te wachten stond. Volkomen overrompeld werden we. Een show met sneltreinvaart, strak geregistreerd met topmuzikanten en een geweldige Prince. Eén groot feest van een uur of 2.
Extreme 1991
Ik had op MTV de clip van “Get the funk out” gezien en vond het geweldig. Hardrock met een groove en blazers. En een fantastische gitarist, Nuno Bettencourt, die uit zou groeien tot mijn favoriete gitarist. Werkelijk alles wat die man doet vind ik mooi. In ieder geval had ik kaartjes voor een optreden van Extreme in Tivoli en Robert zover gekregen dat hij mee ging. Dit was nog voor hun doorbraak met “More than words”. Ze speelden de tent volkomen plat. Toen More than words gespeeld werd, bleek het publiek het al te kennen, tot grote verbazing van de band. Daarna ging het dak er echt af. Ik heb Extreme vaker gezien, maar deze avond was magisch. Zelfs een clinic van Nuno met z’n toenmalige band Dramagods in een klein zaaltje in Den Haag had niet die intensiteit. Wel een geweldige ervaring om zo’n man van zo dichtbij op de vingers te kunnen kijken.
Urban Dance Squad (1997)
Toen De Verdieping (nu de Stage) net open was, hadden ze een ambitieuze programmeur. Een van de eerste concerten daar was van de UDS. Een mooie test, vooral voor de vloer. Blijkt dat, als een man of 150(?) staan te springen, zo’n vloer best een centimeter of 10, 15 mee kan veren zonder dat iedereen in The Move belandt. Wát een feest. Ik stond pal voor René van Barneveld, ook al zo’n geniale gitarist.
Kiss
Jeugdsentiment in optima forma. Als jochie was ik een enorme Kiss-fan. Op een fanclubdag (jawel!) zag ik een concertfilm en ik keek m’n ogen uit. Wat een spektakel. Toen ze in 1997 weer met schmink en de originele bezetting in Nederland langs kwamen kon ik erheen. En voelde me weer jong! Later heb ik ze nog een paar keer gezien, de laatste keer in 2010 in Arnhem. Maria lag toen een paar weken in Rijnstate en wij werden naar Kiss gestuurd. Genoeg entertainment, bommen en granaten om alles even te vergeten.
Rush
Een De Grauw-broers traditie is dit. De laatste keer aangevuld met neef Jan. De eerste keer dat ik ze zag, in Oberhausen september 2004, was ik overdonderd door de totaalervaring. Het muzikale vakmanschap, het plezier dat van de band afspatte, de videoschermen, de filmpjes. Alles was goed, alles klopte. En dat was twee weken later in Ahoy net zo. En eigenlijk iedere keer dat ik ze sindsdien gezien heb. Met de aantekening dat ze toch elke keer weer nóg iets beter zijn.
Bruce Springsteen
The Boss mag natuurlijk niet ontbreken. Ieder concert is weer speciaal, als een soort religieuze ervaring. Mijn eerste keer met Bruce was in Arnhem, alleen al het feit dat ik op het fietsje er naartoe ging was speciaal. Het was ook het eerste concert waar ik ooit gehuild heb, bij No Surrender. Ware uitputtingsslagen zijn die concerten, het is pas klaar als iedereen om is en zich heeft verklaard tot “prisoner of Rock and Roll”. De laatste keer in Nijmegen zal ik nooit vergeten. Met een goede vrienden en m’n schatje in de stromende regen, dansend en zingend op “Twist and Shout”. Dit nummer, zo las ik later, was het eerste nummer dat een jonge Bruce zichzelf op de gitaar leerde. Hij speelt dit dus al zo’n 50 jaar en nog steeds alsof het de eerste én laatste keer is. Geweldig.
Ray Lamontagne
Met m’n lief, midden in de stress van de ziekte van Maria. We hadden wel behoefte aan wat spirituele “uplifting”. En dat kregen we. Wat kan die man mooie liedjes maken, mooi zingen en wat had hij een goede band bij zich. Alles klopte. Voor eventjes.
John Mellencamp
In een congreszaal in Den Haag. Niet echt een rock n roll locatie. Maar wat een concert! Alles kwam binnen; geweldig gespeelde muziek, met nieuwe, mooie arrangementen zodat ook nummers die je al bijna 30 jaar kent (ja, ik word oud) fris en nieuw klinken, de teksten…
Foo Fighters
Ook al een cadeautje van goede vrienden. Een ticket voor Lowlands 2012. De Foo Fighters sloten de zondag en daarmee de heetste Lowlands ooit af. Niet dat ze last hadden van de hitte, trouwens. Met een enorme bezieling en dito tempo werd het ene na het andere nummer de tent ingeslingerd. En net als je dacht dat het toch wel erg Amerikaans gladjes werd, brak Dave Grohl uit het stramien om de zaak weer even op scherp te zetten. Topshow!
Flying Colors
Een soort gelegenheidsformatie, bestaande uit rasmuzikanten, die in een dag of tien een pracht van een cd hebben opgenomen en vervolgens een optreden of 8 in Europa doen. Ze waren in NL op de verjaardag van Lena, dus broer Hans en ik naar Köln. Naar Gloria, wat een heel mooi oud zaaltje bleek te zijn. Een soort Luxor. Erg sfeervol, goed geluid, superband en het publiek was er zich van bewust dat dit wel eens eenmalig zou kunnen zijn. Magisch!
En dus, afgelopen dinsdag, QOTSA. Op een toch niet zo gewone doordeweekse dinsdag; zo vaak wint Ajax ook weer niet van Barcelona, toch?
En dan hebben we het nog niet gehad over Ian Moore in (of all places) Assen, Calexico met mariachiband, één van de vele keren Aerosmith, Journey, Soul Sirkus (met de gitarist van Journey), Boris McCutcheon of die andere Highwayman Kris Kristofferson. Of Slash (met of zonder GnR), the Black Crowes, Dweezil Zappa, Chris Whitley, Brian Setzer (met of zonder orchestra) of de Stones op hun eerste tour die wel eens de laatste zou kunnen zijn. Heel lang geleden dus.
Het zijn allemaal ervaringen die ik heb mogen opdoen, die me geïnspireerd en beïnvloed hebben. Ik ben blij dat ik een “Prisoner of Rock and Roll” ben!