Follow your dreams.
Op een stoep in de buurt zie ik deze tekst. En ik zie hem regelmatig, want door een hernia loop ik therapeutische rondjes door de wijk waarin ik woon.
Die hernia houdt me nu toch al een maand of twee bezig. En in die twee maanden ben ik dus niet bezig met het followen van m’n dreams.
Twee maanden geleden was ik net geslaagd voor m’n mediatorexamen, sprak ik mensen, was m’n netwerk aan het benaderen, kortom; ik was volop bezig m’n droom te volgen.
Nu twee maanden en ontelbare therapeutische wandelingetjes verder, overheerst de twijfel: Wie zit er nu op mij te wachten? Valt er straks wel een behoorlijk inkomen te verdienen? En vooral: ben ik wel gezond genoeg? Heb ik wel de energie die nodig is om een eigen bedrijf te starten?
Misschien moet ik nu wel voor de “makkelijke” weg kiezen en weer voor een baas gaan werken. Desnoods parttime, zodat ik tijd voor m’n eigen plannen overhou. Maar wacht even; is dat niet de vluchtreactie die ik altijd laat zien? Weglopen als het moeilijk wordt? Of is dit gewoon verstandig?
Misschien moet ik mezelf nu de tijd gunnen om weer helemaal de oude te worden. En dan heb ik het niet alleen over de hernia. Is het wel toevallig dat die de kop opstak in de week na wat de vierde verjaardag van Maria had moeten zijn? Hoe graag ik ook vooruit wil, steeds weer word ik geconfronteerd met de naweeën van de tropenjaren die we hebben beleefd.
Aan de andere kant…. Is dit niet het perfecte moment om iets op te starten? Ik kan nu al m’n energie en tijd aan m’n eigen plannen besteden. En, ik weet toch dat ik het kan? En dat ik het leuk vind? En dan komt dat inkomen toch ook wel goed?
Twijfels. Normaal gesproken ben ik erg vóór twijfels, maar soms zou ik willen dat ik wat meer blind vertrouwen had. Of….