Afgelopen vrijdag had ik m’n mediators-examen, het theorie gedeelte. Een examen. Dat was lang geleden. De laatste examens waren de NIBE-examens voor m’n werk bij de bank. Die stonden bekend om hun vervelende feiten-vraagjes, maar aangezien ik ook nog vragen voor die examens heb gemaakt, zul je mij daar niet over horen. Maar nu dus m’n mediator examen. Bij het leren ervoor viel me weer op dat m’n concentratie echt een stuk minder was dan een paar jaar geleden. Ik merkte dat voor het eerst toen ik, na de eerste ziekenhuisopname van Maria, weer begon bij de ING. Waar ik voorheen moeiteloos de essentie uit pagina’s-dikke analistenrapporten kon halen, wist ik nu halverwege de bladzijde niet meer waar het over ging. Ik hoopte dat dit tijdelijk was, maar begon voor de zekerheid toch maar wat vroeger met studeren.
Vol vertrouwen ging ik dus op weg naar Utrecht, waar 50 meerkeuzevragen op me lagen te wachten. En, ik moet zeggen, het viel niet mee. De eerste paar vragen gingen als vanzelf, maar toen kwam ik een vraag tegen waarvan ik geen idee had waar hij over ging. Oeps. Bij de volgende vraag vond ik álle antwoorden fout. En zo ging het nog even door. Ik liep de zaal uit zonder een flauw benul te hebben of ik het gehaald had.
En meteen begon mijn “overlevingsstrategie” te werken. Een overlevingsstrategie is die reactie die je laat zien als iets moeilijk of naar is. De een kiest de aanval. (Wat een belachelijk examen! Als ik het niet haal, dan zullen ze het beleven), de ander kruipt in een slachtofferrol (ik kan er niks aan doen, het was te warm in de zaal, kon me helemaal niet concentreren). Ik relativeer en ontwijk. Ach, zo belangrijk is dat examen ook weer niet. Mediator is een vrij beroep, dan maar geen registratie. Ik weet toch niet of dat echt nodig is, welke particuliere klant zit nu op zo’n registratie te wachten?
Wacht even. Ik vind dit toch belangrijk? Dit is toch wat ik wil? En ik had toch juist besloten om die registratie te willen halen om te laten zien dat ik het meen en om mijn mogelijkheden te optimaliseren? Nou dan!
Het volstaat dus niet om ergens voor te kiezen. Ik moet die keuze vervolgens wel opvolgen en eigenlijk daarmee steeds opnieuw maken. Ik heb altijd met wantrouwen gekeken naar mensen (vooral BN-ers doen het) die opnieuw trouwen of hun geloften hernieuwen. Het kwam op mij over als een poging om weer eens in de Privé te komen. De laatste tijd denk ik er toch anders over. Eigenlijk is het juist een mooi gebaar om opnieuw voor elkaar te kiezen. Het is betekenisvoller dan vieren dat “je het al 25 jaar met elkaar uithoudt”. Een relatie is in wezen het iedere dag voor elkaar kiezen. Niet alleen die ene dag voor het altaar.
En zo is het met iedere verbinding die je aangaat. Het aangaan is één, vervolgens moet je het waarmaken en er invulling aan geven. Er telkens weer voor kiezen. Verantwoordelijkheid nemen. En dat betekent dat je je soms kwetsbaar maakt. En dat relativeren misschien soms niet op z’n plaats is.
Ergens op Utrecht CS besloot ik dat ik het érg, érg jammer zou vinden wanneer ik het niet zou halen.