Enschede en Griekenland

Als Arnhemmer heb ik natuurlijk niet veel met Nijmegen. Maar ik heb écht niks met Enschede. “De fik d’r in!” zeggen we thuis als het E-woord valt. 

Deze antipathie is terug te voeren op een aankoop van een vloer. In Enschede. Of, beter gezegd, de poging tot de aankoop van een vloer. In Enschede.

We hadden een mooi huis gekocht in Arnhem, een benedenwoning in de Burgemeesterswijk. In het souterrain lag linoleum en daar wilden we een houten vloer leggen. Via internet kwamen we in Enschede terecht, bij Woods and Stones. Daar kochten we een partij oud hout, uit een klooster. Heel mooi. Aanbetaald, leverdatum afgesproken, wij blij. 

Op de afgesproken datum zaten we klaar met de hulptroepen om de vloer te ontvangen en te gaan leggen. Maar….je raadt het al: geen vloer. Toch maar eens bellen. En toen begon de ellende pas echt. Het tukkerse accent, dat zo lekker nuchter klinkt, bleek ook heel ongeïnteresseerd, lomp en bot te kunnen klinken. Zeker wanneer de vrouw aan de andere kant van de lijn geen enkele intentie had om van ons probleem ook maar gedeeltelijk haar probleem te maken. De afspraak werd ontkend, kon niet zijn afgesproken en verder kon er niets. Na lang en vruchteloos gepraat konden we de aanbetaling terugkrijgen. Het woord sorry was niet gevallen.

En dat steekt, 8 jaar later, nog steeds. Lang nadat ons probleem, een vloer, is opgelost (we wonen er ondertussen al niet meer) woekert het conflict tussen mij en Enschede voort. Het probleem was dan wel praktisch, zakelijk, maar het conflict…..zo persoonlijk als wat.

En dat geldt voor ieder conflict. Hoe zakelijk de omgeving of het probleem zelf ook; het conflict is persoonlijk. En zonder het conflict op te lossen, kun je het probleem misschien wel oplossen, maar dan blijft het conflict bestaan, dat woekert voort met alle gevolgen van dien. 

Ook op een grotere schaal zie je dit principe. Neem de eurocrisis, bijvoorbeeld Griekenland. Het probleem is zakelijk: Griekenland heeft een tekort en dat tekort is groter dan ze in eerste (of tweede) instantie hebben toegegeven. Ze kunnen hun broek niet meer ophouden en hebben hulp nodig. Cijfertjes en zakelijk, toch?

Yeah right.

In de openbare discussie die vervolgens gevoerd wordt, zie je die cijfers nauwelijks terug. In die discussie overheerst het conflict, het persoonlijke. De emotie. “Die Grieken hebben ons besodemieterd en liggen de hele dag van ons geld op hun luie reet”. “Wij laten ons de wet niet voorschrijven. En zeker niet door die Duitsers. Het is geen 1940!”  Ook onze politici deden hier aan mee, inclusief onze MP en minister van Financiën. Hiermee het conflict alleen maar voedend en geen stap dichter bij het oplossen van het probleem komend. Maar dat terzijde.

Mijn punt is, dat zelfs een macro-economisch probleem een onderliggend persoonlijk, emotioneel conflict kent. En zonder dat en alle bijbehorende emoties te erkennen, zal dat conflict blijven bestaan en als een veenbrand af en toe weer oplaaien. En zal Griekenland nog jaren het Enschede van Europa blijven.

Tussen mij en Enschede zal het wel nooit meer goedkomen. Na de mislukte vloer-aankoop heb ik namelijk nog iets gekocht in Enschede. Een Jeep Wagoneer. Prachtige auto, ontzettend stoer. Hadden we wel verdiend, vonden we. Onze eerste rit duurde nog geen 500 meter. Hij bleek zo lek als een mandje. De vervolgens uitgevoerde herstelwerkzaamheden hadden het probleem niet opgelost maar juist verergerd. Maar daar viel niet meer over te praten, zo werd mij op, laten we zeggen “nuchtere” toon duidelijk gemaakt.

En als mediator zou ik natuurlijk mijn conflict met Enschede aan kunnen pakken en mijn emoties daarin erkennen om zo met schone lei verder te gaan. Maar ja, ik ben ook maar een mens.

Nee, Enschede…..De fik d’r in!