De overeenkomst tussen Achmea en goudzoekers in Ghana

Vandaag werd bekend dat Achmea de komende tijd 4.000 van zijn 17.000 personeelsleden gaat ontslaan. Achmea, een verzekeringskolos met een netto jaarwinst van 453 miljoen euro over 2012. Een bedrijf dat over datzelfde jaar een bedrag van 745 miljoen euro uitkeerde aan winstdeling en bonussen. Nu komt het mij -zo op het eerste gezicht- vreemd over dat het bedrag dat je aan winstdeling uitkeert groter is dan de winst zelf, maar daar zal vast een goede verklaring voor zijn.

Het nieuws deed me denken aan een stuk dat ik als oefening voor dit blog geschreven heb:

Afgelopen weekend was ik een middagje even ondergedoken in bed. Je kent het wel, avond ervoor was het gezellig, de boodschappen waren gedaan en buiten was het koud. Ik lag een beetje te zappen en kwam uit bij Discovery. Het ging over een tweetal Amerikaanse makelaars die door de crisis failliet waren gegaan. Ze hadden een schuld van een miljoen dollar. Om dat terug te betalen hadden ze een, om met Blackadder’s Baldrick te spreken, “cunning plan”: Goud zoeken. In Ghana.

Juist.

Ik weet niet of een van beiden ooit eerder naar goud gezocht had, maar ik vermoed van niet. Ook wekte geen van beiden de indruk hiervoor ooit in Ghana geweest te zijn of enig idee te hebben van de wijze waarop daar zaken gedaan worden. Het Ghanese avontuur was een aaneenschakeling van tegenvallers, blunders, slechte afspraken en nog meer blunders en tegenvallers. Het stuk land waar het goud zich zou bevinden leverde in plaats van de gehoopte $60.000 slechts $5.000 op en de jongens konden terug naar Utah met nu $1,25 miljoen schuld. Gelukkig hebben we de foto’s nog…

Op een gegeven moment ging een van de jongens kijken bij een Ghanese gouddelver. Die had een kleinschalig mijntje waar met veel mankracht goud uit de grond gehaald werd. De Amerikaan had nog een stuk gereedschap liggen waardoor hij wel 2 keer zo efficiënt kon werken en wilde dat graag aan de Ghanees verhuren. De Ghanees snapte het idee en zei “Nee, bedankt”  Door dat gereedschap te gebruiken had hij z’n mensen niet meer nodig en dan moest hij ze ontslaan. Dat wilde hij niet. “We werken hier niet voor het geld, maar om onze families van eten te kunnen voorzien”.

Opeens was ik wakker en zat ik te juichen in bed. Wat een geweldig antwoord! Hoe zou onze maatschappij eruit zien als niet zoveel in het teken zou staan van meer geld verdienen? Er wordt veel gesproken over de maatschappelijke verantwoordelijkheid van banken, maar dit geldt natuurlijk net zo goed voor andere ondernemingen. Ik weet nog dat, lang geleden, Unilever besloot om de pindakaasfabriek in Delft te sluiten, ondanks het feit dat de fabriek winst maakte. Ergens anders was het personeel goedkoper. En het personeel in Delft? Gelukkig hebben we de foto’s nog….

We moeten in het “ontwikkelde” Westen eens goed nadenken over wat we nu echt belangrijk vinden. Een nieuwe definitie van groei bepalen. Van Bruto Nationaal Product naar Bruto Nationaal Geluk. Geld moet weer middel worden in plaats van doel. Het gekke is, ik denk dat heel veel mensen dat helemaal zien zitten. Nu nog doen. Met z’n allen. Het tijdperk van steeds maar meer is voorbij. Gelukkig hebben we de foto’s nog.